İç ses

“Bak şimdi!  Yaşanan onca şeye, pay edilen ekmeğe, birlikte ilk defa dinlenilen şarkılara, ceptekini birleştirmeye, ilk aşklara, ilk reddedilişlere, salondaki çekyatta yattığımız eş dost gezmelerine, sırf ucuz olsun diye yediğimiz ketçaplı pilavlara, yoklukta içtiğimiz mantarı hep içine düşen şişesinden ucuz şaraplara, kaçak binilen trenlere, görüşmediğimiz arkadaşlara, ayrıldığımız sevgililere, alayına isyan değil be kardeşim, alayının şerefine içiyoruz.”

 Çilingir sofrasında geçen muhabbetin alıntısıyla başladığım yazım, bilinen bir dizinin belki de pek bilinmeyen bir repliği. Fondaki müzik ise bilinen bir adamın pek bilinmen bir şarkısıydı. Sahne kadehlerin yere vurulmasıyla sonlanırken, benim için ‘şimdi ne yapar’ şarkısı ile yeniden başladı. Bir şekilde tanıdığım, bildiğim ama şimdi görüşmediğim insanlar şimdi ne yapar?

Neler hatırlattı bu replikler bana, olaylar olaylar! Bunca yaşanmışlık... İç çekişler ıffs...  Üniversite bitiyordu. Artık birimiz İstanbul, diğerimiz Ankara'da olacaktık. Sonra "Keşif Ajandasını" oluşturduk. Bu blog bizi yine keşiflerimizde birleştirsin, koparmasın diye. Ve işte aradan aylar geçti. Birbirimizi çok özledik. Hayat şu sıralar birimiz için sıkıntılı gidiyordu. Diğeri içinse artık taşıdığı yükler omzunu ağırıtıyordu. Telefonda edilen bir kaç söz kendimizi iyi hissettirdi. İnandığımız tüm değerler, başarılarımız, kaybettiklerimiz, kazandıklarımız, düşündüklerimiz, hayallarimiz, yaptıklarımız, yapacaklarımız gözlerimizin önünden geçti. Alayına isyan değil şerefine kaldırdığımız kırmızı sarap kadehleri, yine bir keşifin ürünü olan milka yoğurtlu çilekli çikolatası, Mısır'dan gelen slim cigarrette aşkına, şimdi görüşemediğim ama hep kalbimde yaşayan insanlar ne yapar?

Ben, her yapıyorsa bir anlık bırakıp, odasındaki rengine hayran olduğum sandalyesine oturmasını istiyorum. Yıllığına yazdıklarımı bir daha okumasını ve hep parlamak için doğmuş bir yıldız olduğunu unutmamasını istiyorum. Bugün, hayatımın geri kalanında görmemeyini istediğim birşey keşfettim birde. Umutsuzluk.